رویین رهنوش

دختران دور از چشم ماموران طالبان در کلاس درس مخفی تمرین موسیقی دارند

اوایل سقوط دولت پیشین در کابل بودم، دلم که تنگ موسیقی می‌شد به هارمونیه‌ای فکر می‌کردم که زیر لوازم خانه پنهانش کرده بودیم. حتا لمس‌کردنش برایم دلهره‌آور بود و این‌که باز کنم و صدایش را بکشم در آن شرایط غیر ممکن به نظر می‌رسید. افراد مسلح هرازگاهی دور و بر خانه در آمد و شد بودند. بیم این که به دلیل داشتن وسیله موسیقی عقوبت شوم آزارم می‌داد. من کار حرفه‌ای نمی‌کردم و برای سرگرمی خودم بود.

به همین سبب تصور نمی‌کردم سال و نیمی از آن روزها نگذشته و در حالی که طالبان محدودیت‌هایش را بر زنان به حد اکثر رسانده، آگاه شوم که گروهی با محوریت دختران جرات کرده و برای زنده نگه داشتن موسیقی در کابل تلاش می‌کنند. وقتی اطلاع یافتم بی‌درنگ تماس گرفتم که قصه شان را بشنوم.

محمود که (نام مستعار) هشت سال در کابل موسیقی تدریس کرده، می‌گوید در دوره‌ای که بازرسی‌های خانه‌به‌خانه طالبان در کابل شروع شد، نگران بود که با دیدن گیتار با او چه برخوردی خواهد شد. ولی وضعیت آنقدر هم بد نبوده: «یکی گفت گیتار را در حویلی گورش کن. یکی گفت بسوزانش. یکی گفت میده‌اش کن. ولی من غرضش نگرفتم. در پوشش ماندم و روی چپرکت خود گذاشتم. از شانس خوبم طالبی که وارد خانه‌ام شد و گیتار را دید هیچی نگفت. خیلی جالب بود. فقط پرسان کرد این چه است؟ من گفتم گیتار. حتا همان گیتار را هم درست متوجه نشد. پرسید دوتار؟ و خنده کرد”.

شاید همین برخورد آن عضو طالبان به محمود دلِ گرمی داد که در کارش مصمم شود. او همزمان در دانشگاه به تحصیل ادامه می‌دهد.

محمود متولد ایران است و کار موسیقی را از سیزده‌سالگی شروع کرده است. ضمن تدریس موسیقی در برخی از برنامه‌ها در کابل نیز اجراهایی داشته‌است.