هارون امیرزاده

نشست مسکو با صدور ” تسلیم نامه” یک پیروزی بزرگ برای طالبان، طالب پرستان و کشور میزبان به پایان رسید.

دست پروردگان امریکایی اعم از تکنوکرات و مجاهد به رهبری حامد کرزی در نشست مسکو در یک اقدام ننگین به اکثریت خواست های طالبان و حامیان پاکستانی و روسی آنان توافق کردند.
مهمترین خواست طالبان خروج کامل نیروهای امریکایی از افغانستان، رهایی زندانیان طالبان و به رسمیت شناختن دفتر سیاسی طالبان در قطر در ” تسلیم نامه” نشست مسکو جایگاه محکم یافت. این در حالی که بود که اکثریت دست پروردگان امریکایی تا چند روز پیش خروج نیروهای امریکایی از افغانستان را به ضرر ثبات افغانستان، سقوط دولت و برباد رفتن تمام دست آورد های ۱۸ سال اخیر می شمردند و از واشنگتن و از زلمی خلیلزاد می خواستند که دست به صلح عجولانه نزند. خروج نیروهای امریکایی را به معنای تسلیمی کشور به پاکستان می نامیدند.
آنها هم چنان رهایی طالبان از زندانها را به ضرر صلح و ثبات کشور و دادن امتیازات به طالبان می شمردند.
در” تسلیم نامه” از دولت غنی خواسته شده که در پروسه به اصطلاح صلح مخالفت نکند و به آن بپیوندد.
در ” تسلیم نامه” تاکید بر دولت متمرکز که خواستهای اصلی تمامیت خواهان است نیز تصریح گردیده است. این در حالیست که جمعیت اسلامی شاخه اتمر در تحت شرایط تغییر نظام متمرکز کنونی به نظام نا متمرکز به تکت انتخاباتی اتمر پیوستند.
جالب اینست که کلان کاران جمعیت اسلامی شاخه اتمر” کاسه داغتر از آش” از همه طالب پرستان کرده طالب پرست تر در نشست مسکو ظاهر شدند و نشست را یک موفقیت بزرگ برای صلح و عدالت برای جامعه افغانستان در رسانه ها معرفی کرده و خود را از کلان کار های نشست تلقی می کردند.
در ” تسلیم نامه” مذکور جملات و بند های میان تهی “حقوق زنان مطابق به ارزش های اسلامی، وحدت ملی…” داستان سرائی های گمراه کننده فراوان آمده است که ارزش تحلیل را ندارد.
افکار طالبانیزم، کرزی و اتمر بطور گسترده محتوای اصلی ” تسلیم نامه” را تشکیل می دهد.
در ” تسلیم نامه” منافع کشور میزبان یعنی خروج کامل آمریکایی ها از افغانستان و تشویق روسیه در پر کردن خلای امریکا باز تاب روشن دارد.
نشست مسکو به نفع طالبان و طالب پرستان و حامیان پاکستانی و روسی آن و سرنوشت تاریک اکثریت مردم افغانستان را نشان داد.